Ասում են, ժամանակով Երևան քաղաքում մի նշանավոր որսորդ բժիշկ է եղել։ Ագռավի բնից աղվամազով ծածկված մի ձագ է հանել նա ու բերել տուն։
Ժամանակ է անցել, ագռավը մեծացել է, գորշ փետուրները դարձել են թուխ, և իր թռչնային բնազդով կապվել է իր տիրոջ հետ։
Ասում են , բժշկի հետ սեղան էր նստում այդ ագռավը, աթոռակից կտցում էր իր բաժին կերակուրը, «ղա-ղա» կանչելով շնորհակալություն հայտնում տիրոջն ու գնում քաղաքային այգու ծառերի վրա զվարճանալու իր ցեղակիցների հետ։ Երեկոյան դեմ տուն էր վերադառնում, իր կոշտ ձայնով բարի գիշեր մաղթում բժշկին և գնում թառելու։
Բժիշկն ագռավին հաճախ էր որսի տանում։ Խելացի թռչունը երկնքից իր սուր հայացքով խուզարկում էր լեռան ծերպերը, գտնում էր որսը և գալիս տիրոջ ուսին թառում՝ կտուցը որսի ուղղությամբ մեկնած։ Գնում էր որսորդն ագռավի կտուցի ուղղությամբ և այդ նրա լավագույն կողմնացույցն էր։
Իսկ թանձր մառախուղին, հանդում մոլորված ժամանակ, հավատարիմ ագռավը ցույց էր տալիս նրան ճանապարհը։
Բժիշկը, շրջապատված հետաքրքիր բազմությամբ, մոտենում էր քաղաքային այգուն և կանչում էր հեռվից․
-Թուխի˜կ, Թուխի˜կ․․․
— Ղա˜, ղա˜․․․- լսվում էր պատասխանը՝ ծառին իջած երամի միջից։
Մի անգամ էլ, երբ բժիշկը նստած էր այգու ճաշարանում, ընկերներից մեկը հարցրեց,
— Վաղուց ես նստած, ինչու՞ ճաշ չես պատվիրում։
— Ընկերոջս եմ սպասում․․․
Ապա վեր կացավ, բացեց ճաշարանի պատուհանը։
— Թու՛խիկ, ինձ քաղցած սպանեցիր, անպիտա՛ն, ախր քե՛զ եմ սպասում,- սրտնեղած ձայն տվեց նա։
-Ղա˜, ղա˜ ․․․- լսվեց երկնքից, և երամից մի ագռավ բաժանվելով՝ պատուհանից ներս ընկավ, թառեց սեղանին։ Ու այն ժամանակ միայն տերը ճաշ պատվիրեց։
Քաղաքում ասելիք էր դարձել Թուխիկը։
Այդպես սիրով ապրեցին իրար հետ որսորդ բժիշկն ու իր փետրավոր ընկերը։
Տերը զառամեց ու մեռավ, իսկ ագռավը նրա դագաղի վրա տխուր ու գլխիկոր նստած, մարդկանց ուսերի վրա տարվեց մինչև գերեզմանատուն։
Դագաղն իջեցրին փոսը, բայց ագռավը թռչելու փորձ չարավ։
-Թուխի՛կ, դուրս եկ,- լացի միջից ձայնեց բժշկի այրին։
Չլսվեց պատասխան «ղա-ղա»-ն, կարծես թռչունը վշտից քարացել էր։
Գերեզմանից հանեցին նրան և բժշկի աճյունը հողով ծածկեցին։
Բարակ անձրև էր տեղում։ Ժողովուրդը ցրվեց, բայց Թուխիկը մնաց թարմ հողաթմբին վշտահար ու մոլոր կանգնած։
Հին, քարասիրտ աշխարհում մարդիկ տեսան այդ դեպքը և մեկը քրթմնջաց․
-Երանի չէ՞ր, որ բոլոր արարածներն էլ այդ թռչունի չափ իրար հավատարիմ մնային․․․
Եվ երբ գերեզմանին պատվանդան կառուցեցին և վրան դրին անվանի բժշկի կիսանդրին, քանդակագործը չմոռացավ նրա հավատարիմ Թուխիկին քանդակել տիրոջ ուսին թառած։
Ասում են, մինչև այժմ էլ մի ծեր ագռավ տխուր-տրտում թառում է բժշկի կիսանդրու ուսին։ Թուխիկն է ․ դար է անցել, բայց չի մոռանում իր տիրոջը․․․
Իսկ նրա դիմաց, քաղաքային այգու հնամենի ծառերի տեղը կանգնած ջահել բարդիների վրա աղմկում են ծեր Թուխիկի երիտասարդ սերունդները․․․
1.Դուրս գրիր անծանոթ բառեր և բառարանի օգնությամբ բացատրիր:
աղվամազ – նորածին ճուտիկների մազերը
զառամել – ծերանալ
2․Բացատրիր հետևյալ նախադասությունը՝ Քաղաքում ասելիք էր դարձել Թուխիկը:
Թուխիկը հայտնի է քաղաքում։
3․ Պատմիր բժշկի և Թուխիկի ընկերության մասին։
Բժիշկն ու Թուծիկը շատ լավ ընկերներ էին։ Բժիշկն ընդունում էր թուխիկին ինչպես մարդ ընկեր։
4․Ո՞ր հատվածում է ավելի լավ երևում ագռավի հավատարմությունը:
Դագաղն իջեցրին փոսը, բայց ագռավը թռչելու փորձ չարավ։
5․Նկարագրիր Թուխիկին:
Թուխիկը թուխ փետուրներ ուներ։
6․Քո կարծիքով, իրակա՞ն է այս պատմությունը:
Իմ կարծիքով այս պատմությունը իրական է։
7․ Հորինիր մի հետաքրքրաշարժ պատմություն քո սիրած կենդանու մասին։
Դարզինը
🦋Ալինա Մկրտչյան🦋 